...

poranek

Poranki mają to do siebie, że słońce świeci bardzo ostro, jasno i prosto w oczy. Na skutek tego, pomimo wszechobecnej jasności, zupełnie niczego nie można zobaczyć.
Co zrobić, jeśli poranek trwa zbyt długo? Nie dzień, dwa, lecz znacznie dłużej. Przeciąga się nieprzyzwoicie, trwa...

słowa

nagle wiersze bolą
to chyba dobrze
po to w końcu są
by poczuć

Nikiszowiec

cisza

za wiele hałasu
zbyt mało ciszy
lepiej nie dokładać słów

familoki

różnica, niekoniecznie serio

gdybym była z kobietą
wolałabym dotykać ją
gdybym była z mężczyną
wolałabym aby on dotykał mnie

théoriquement
bien sure

rozciąganie czasu

Zastanawiałam się ostatnio za co kocham włóczęgostwo. Już wiem. Poza tym, że pozwala dotykać wciąż nowych rzeczy to rozciąga czas. Po prostu niesamowicie. Wczoraj o świcie wsiadłam do mojego kanciaka, po kilku godzinach zanurzyłam się w innym świecie. Zjazd z głównej drogi, rozproszone światło i nagle wkraczam w inny wymiar, inne tempo życia, otaczają mnie inni ludzie. Mija czas, którego nie czuję, klatka po klatce próbuję ukraść dla siebie kawałek rzeczywistości której nie znałam. Zapachy, kurz, rozmowy, cienie, biegające psy, okienne koty, gorący chleb. Dolny Śląsk.
Potem zmęczenie, piekące usta, zimna woda ze schowka i znów droga. Łódź, przepastne fotele, muzyka w której dobrze się schować, zwolnienie tempa, zwiększenie tętna, zapach włosów. Zamknięte oczy. Sen. I skrzypiąca podłoga. Kocham dźwięk skrzypiącej podłogi. By tego słuchać zrezygnuję ze snu. Zawsze.
I powrót. Zniecierpliwienie do samej siebie, które po chwili rozpływa się w błogości, zupełnie już nieużyteczne.
Dwa dni. Zapachów wystarczyłoby na tydzień, a mi ciągle mało.